Εκφράζουμε τα συλλυπητήρια μας στην οικογένεια και τους οικείους του Παναγιώτη Χαϊτίδη (Χάιτα). Ο Χάιτας ήταν Πόντιος πρώτης γενιάς, αφού σε παιδική ηλικία ήρθε με την οικογένειά του από τον Εύξεινο Πόντο, στην Ελλάδα. Αποτέλεσε κομβική προσωπικότητα για τα δρώμενα της Εύξεινος Λέσχη Ποντίων Νάουσας - Εθνική Βιβλιοθήκη Αργυρουπόλεως, καθώς ήταν ο πρώτος και επί σειράς ετών λυράρης των χορευτικών της τμημάτων. Οι μελωδίες του συνδέθηκαν με το ποντιακό στοιχείο της Νάουσας και θα παραμείνουν άρρηκτα συνδεδεμένες με αυτό. Χάιτα, θα βρίσκεσαι για πάντα στη μνήμη μας.
Αντί στεφάνου, η Εύξεινος Λέσχη θα δωρίσει τα χρήματα σε άπορες οικογένειες, εις μνήμην του εκλιπόντος.
Ο Παναγιώτης Χαϊτίδης (Χαϊτας) ήταν καλεσμένος στις 22 Δεκεμβρίου 2019, σε ηλικία 96 χρονών, στην εκπομπή “Το Αλάτι Της Γης” στο αφιέρωμα στο Σύλλογο Εύξεινο Λέσχης Νάουσας.
Ο Παναγιώτης Χαϊτίδης (Χαϊτας) γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου το 1924 κατά τα λεγόμενα της μητέρας του πάνω στο καράβι στο οποίο ερχόταν στην Ελλάδα ύστερα από το ξεριζωμό.
Πατέρας του ήταν ο Θεόδωρος Χαϊτίδης και μητέρα του η Σουμέλα Καραγιαννίδου.
Η καταγωγή της οικογένειας ήταν από το χωριό Κόφτεπε-Κόφτεπελι (“πράσινος λόφος”) της επαρχίας Σεβάστειας του Πόντου. Κοντά ήταν επίσης και τα χωριά Γουζούχ και Τερμέντασι, καθώς επίσης και τα χωριά Κιαμήν και Γαπιτλήν.
Ερχόμενοι στην Ελλάδα έφτασαν με καράβι ύστερα από μεγάλη ταλαιπωρία στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης όπου εκεί γινόταν η άφιξη όλων των προσφύγων από τη Μικρά Ασία.
Αφήνουν πίσω τους ότι υπάρχοντα έχουν και αρχίζουν να ψάχνουν για το μέρος το καινούριο το οποίο θα εγκατασταθούν.
Φεύγουν από τη Θεσσαλονίκη και φτάνουν στη Νάουσα στο χωριό Αγγελοχώρι.
Κάθονται στο χωριό για 2 μήνες έως το Μάιο του 1924 όμως τότε οι συνθήκες ήταν άθλιες. Στο χωριό υπήρχαν πολλοί βάλτοι με συνέπεια η αρρώστια της ελονοσίας να θερίζει τον πληθυσμό. Αρχίζουν λοιπόν να ψάχνουν για άλλο μέρος εγκατάστασης ο πατέρας του Θεόδωρος μαζί με τον παππού του Ευστάθιο Χαϊτίδη.
“Θα ψάξουμε για κάποιο ορεινό χωριό να φύγουμε από εδώ!” Και έτσι η οικογένεια έφυγε για το χωριό Κατράνιτσα, τους σημερινούς Πύργους Πτολεμαϊδας. Στο χωριό όμως εκεί δε τους άρεσε το μέρος με αποτέλεσμα να ξαναφύγουν και να εγκατασταθούν τελικά στο χωριό Κρέμιτσα (Μεσόβουνο) Πτολεμαΐδας στα τέλη Μαΐου του 1924. Το χωριό άρεσε στον πατέρα του Παναγιώτη, τον Θεόδωρο γιατί είχε πολλά νερά και πολλά βοσκοτόπια
Στο χωριό στην Κρέμιτσα υπήρχαν ήδη Πόντιοι πρόσφυγες που είχαν εγκατασταθεί νωρίτερα οι οποίοι είχα και αυτοί καταγωγή από από τα χωριά Γουζούχ και Κιαμήν του Πόντου.
Τελευταίοι πήγαν στο χωριό η οικογένεια του Παναγιώτη Χαϊτίδη μαζί με άλλα 15 άτομα τα οποία ήταν από την περιοχή της Τραπεζούντας του Πόντου αλλά οι τελευταίοι έφυγαν από το χωριό.
Ο πατέρας του Παναγιώτη Χαϊτίδη ο Θεόδωρος δήλωσε τα άτομα της οικογένειας στο χωριό για να βγάλουν χαρτιά και ταυτότητες και κατά την δήλωση έγραψε τον Παναγιώτη ότι γεννήθηκε το έτος 1925 στο Μεσόβουνο, Αργότερα γεννήθηκαν τα υπόλοιπα αδέλφια του Παναγιώτη τα οποία ήταν η Αγάπη, η Άννα, η Μυροφόρα και ο Ευστάθιος.
Κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής οι Γερμανοί σκοτώνουν την αδελφή του την Άννα σε ηλικία 16 ετών. Χάνει και τα υπόλοιπα αδέλφια του την Μυροφόρα και τον Ευστάθιο από αρρώστιες της τότε εποχής και μένει τελικά ο ίδιος και η αδελφή του η Αγάπη.
Η δουλειά του Παναγιώτη Χαϊτίδη ήταν η γεωργία. Είχαν δοθεί από το κράτος στην οικογένεια του χωράφια και έτσι καλλιεργούσαν και ζούσαν.
Πήγε στο σχολείο σε ηλικία 10 χρονών αλλά δεν του άρεσαν τα γράμματα και έτσι το παράτησε για να ασχοληθεί με την μεγάλη του αγάπη την λύρα. Είπε στον πατέρα του τον Θεόδωρο ότι τάχα παίζει λύρα στον ύπνο του και ότι του παρακάλεσε να τον πάρει μια ποντιακή λύρα.
Έτσι και έγινε. Ο πατέρας του αγοράζει μια λύρα και ο Παναγιώτης ξεκινάει να ασχολείται δίπλα στο δάσκαλο του τον Θεόκλητο Καλαϊτζίδη.
Πριν καλά – καλά όμως μάθει να παίζει τα τραγούδια και τους χορούς της πατρίδας έρχονται τα γεγονότα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Το 1941 το χωριό καίγεται από τους Γερμανούς, και σκοτώνεται ο πατέρας του Θεόδωρος. Οι κάτοικοι του χωριού εξορίζονται σε διάφορα χωριά της Μακεδονίας. Το 1942 ξαναγυρίζει στο χωριό Μεσόβουνο. Το 1943 γνωρίζει στην Κουτσουφλιανή (σημερινό Άγιο Παύλο) Νάουσας την Σοφία Φανιάδου τη γυναίκα του η οποία ήταν από το Γιαννακοχώρι Νάουσας και παντρεύεται.
Το 1944 οι Γερμανοί ξανακαίνε το Μεσόβουνο. Καίνε επίσης και τα χωριά Πύργους, Άνω Γραμματικό, Κουτσουφλιανή το οποίο χωριό το 1944 κατοικούταν καθώς επίσης και το χωριό Τραζίλοβο.
Μετά τα γεγονότα αυτά και τις καταστροφές ο Παναγιώτης και η Σοφία Χαϊτίδου αποκτούν το πρώτο τους παιδί τον Θεόδωρο ο οποίος γεννήθηκε στο χωριό Γιαννακοχώρι και ξαναφεύγουν πίσω στο χωριό Μεσόβουνο.
Το χωριό άρχισε να ξαναγίνετε από την αρχή κατά το 1946 και 1947. Ο Παναγιώτης φεύγει στην Πτολεμαϊδα για 3 χρόνια το 1947 – 1949 μαζί με τη γυναίκα του Σοφία και το γιο του Θεόδωρο. Το 1950 ξαναγυρίζει στο χωριό Μεσόβουνο και αρχίζει πάλι να ασχολείται με την ποντιακή λύρα σε ηλικία πλέον 26 χρονών. Μαζί με τους οργανοπαίχτες Λάζαρο Παπαδόπουλο (Χάστον) στο κλαρίνο και άλλους.
Το 1967 εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Νάουσα. Αρχίζει να παίζει σε πανηγύρια σε χορούς σε γάμους και σε κέντρα καθώς επίσης και σε πολλές εκδηλώσεις.
Το 1974 το Υπουργείο Πολιτισμού και Επιστημών τον στέλνει μαζί με άλλους οργανοπαίχτες του συγκροτήματος του σε οκτώ πόλεις της Αμερικής για ένα μήνα για να συμμετάσχει στο φολκλορικό φεστιβάλ της Ουάσιγκτον.
Το 1975 γράφεται μέλος στην Εύξεινο Λέσχη Ποντίων Νάουσας.
Το 1981 παίρνει μέρος στο διαγωνισμό της ΕΡΤ “Να Η Ευκαιρία” και παίρνει τη πρώτη θέση του διαγωνισμού.
Στις 23 Απριλίου, 1981 του απονεμήθηκε δίπλωμα παραδοσιακού καλλιτέχνη.
Το 1984 ιδρύει τμήμα εκμάθησης παραδοσιακής ποντιακής λύρας σε συνεργασία με τη Ν.Ε.Λ.Ε.
Πηγή για το βιογραφικό του: trapezounta.com
